Oikonde Nieuwsjes

rechtreeks naar de Oikonde Nieuwsjes

 

De spirit van het Oikonde Nieuws 

De Oikonde Nieuwsjes van Oikonde Leuven vzw verschenen tussen 1969 en 2015. Zij zijn

jaren later nog steeds brandend actueel. Het tijdschrift sloeg immers spijkers met koppen.

​

Het driemaandelijks tijdschrift behandelde betekenisvolle ontwikkelingen in de ruime

zorgsector in Vlaanderen. Oikonde Nieuws was dus niet zomaar een tijdschrift. Met zijn hoge oplage (van bijna 4000 exemplaren) werd het breed verspreid en gelezen, niet alleen in de Vlaamse zorgsector, maar het tijdschrift kwam ook terecht op bureaus en nachtkastjes van beleidsmakers.

​

Veel belangrijker dan de kwantiteit (oplage) is de kwaliteit van het tijdschrift. Het boekje was een essentiële pijler voor Oikonde Leuven vzw. De kernopdracht van Oikonde Leuven was op de eerste plaats het realiseren van zorg voor kwetsbare personen samen met vrijwilligers.

​

Maar daarnaast vond Oikonde Leuven het een even belangrijke opdracht (het werd zelfs

gezien als een spreekplicht) om de kracht van een zorgzame samenleving breder uit te

dragen. Alleen professionals in het zorgveld redden het niet, zo werd er gedacht in Oikonde. De zorg voor kwetsbare personen moet breder en dus maatschappelijk gedragen worden.

​

Het Oikonde Nieuws moest daartoe sensibiliseren en iets doen bewegen. Omdat men in Oikonde de kracht en de meerwaarde van de vrijwilliger aan den lijve mocht

ervaren, deed de doorgedreven professionalisering van de zorg bij menig Oikonde

medewerker de haren ten berge rijzen. Vandaar vond men in Oikonde Leuven dat het

Oikonde Nieuws een positief kritisch signaal moest geven over talloze ‘zorgwekkende’

ontwikkelingen in het zorglandschap. We denken daarbij naast het thema van de

doorgedreven professionalisering (Oikonde Nieuws: kritische reflecties op de

professionalisering van de zorg) ook aan thema’s als het overprocedureren in de zorg

(Oikonde Nieuws: De armoede van de kwaliteitszorg), het doorgeslagen rationaliseren in de zorgverlening (Oikonde Nieuws: 40 jaar tussen rationaliteit en relationaliteit en Worden we allemaal instrumenSen?), de vermarkting binnen de zorg (Oikonde Nieuws: Van kwaliteitszorg naar kwaliteitsmarkt) en het bij wijze van spreken met de chronometer

afmeten van het zorgaanbod en dus het spanningsveld tussen tijd en zorg (Oikonde Nieuws: Time is Honey en Ik kan, jij kunt, hij kunst).

​

Het Oikonde Nieuws drukte dus op die blauwe plekken binnen de zorgontwikkeling vanuit

een zekere bezorgdheid. Het wou een ‘wake up call’ laten horen en sensibiliseren. Maar ook positieve krachten van een zorgzame samenleving werden in vele nummers in de spotlights gezet: het belang van wederkerigheid in de zorg bijvoorbeeld (Oikonde Nieuws: Wederkerigheid), de kracht van de vrijwilliger (Oikonde Nieuws: Verhalen van en over vrijwilligers en Wonen doe je nooit alleen) en de meerwaarde van wezenlijke ontmoetingen (Oikonde Nieuws: Ontmoeting als medicijn).

​

Dank voor de talloze reacties die we van lezers al die jaren mochten ontvangen. Dank ook

aan de talloze mensen (cliënten, vrijwilligers, professionals uit het werkveld, beleidsmakers, auteurs) die in de loop der jaren hun belangrijke bijdragen leverden aan het Oikonde Nieuws.

​

De Oikonde Nieuwsjes kwamen tot stand op de werkvloer. Alle medewerkers van Oikonde

werkten er op één of andere manier aan mee (cfr. Middenveld) met bijvoorbeeld prachtige of zorgelijke verhalen die ze hoorden en zelf meemaakten. Daarom heeft het tijdschrift ook recht van spreken. De positief kritische reflecties komen recht uit de praktijk. 

​

Het ganse team was administratief en redactioneel in de weer om het driemaandelijks

tijdschrift voor de deadline bij de drukker te krijgen en het te laten verschijnen. Een

krachttoer waarvoor de dienst niet gesubsidieerd werd.

Eddy Van Tilt was begeleider in Oikonde Leuven en hij zorgde voor de rode draad in het

tijdschrift. Hij had lumineuze ideeën rond thema’s en titels. Hij interviewde voor het Oikonde Nieuws onder andere Herman De Dijn, Paul Verhaege, Jos van der Lans, Lieven Dupont en Herman Meininger. Eddy inspireerde met zijn bevlogen schrijfstijl en met zijn bewogen bijdragen vele zorgverleners. Hij kreeg tijdens de vele lezingen die hij gaf over bovenstaande thema’s vaak de reactie van zorgverleners dat hij woorden gaf aan ‘hun worsteling met welzijn’ die zij in de praktijk soms ervaarden. Hij hield als praktijkmens gedurende 4 decennia de vinger aan de pols van de ontwikkelingen binnen de zorg voor kwetsbare personen.

​

Van de hand van Eddy Van Tilt verschenen ook volgende boeken:

- E. Van Tilt (1995), Is de achterdeur op slot? Pleidooi voor een cultuur van ontmoeting,

Kapellen, Pelckmans, 167 p.

- E. Van Tilt (2014), De schaduw van de verlichting. De westerse worsteling met welzijn,

België, Kalmthout, Pelckmans, 404 p.